بیماری های مشابه

فیبروم‌های رحمی، یا لیومیوم‌ها (leiomyomas)، توده‌های خوش‌خیم (benign) هستند که می‌توانند در هر یک از لایه‌های رحم (اندومتر (endometrium)، میومتر (myometrium)، سروز (serosa)) ظاهر شوند. این توده‌ها تحت تأثیر هورمون‌ها قرار دارند و بنابراین در زنان در سنین باروری رخ می‌دهند. اندازه آن‌ها می‌تواند از کمتر از یک سانتی‌متر تا ۲۰ سانتی‌متر یا بیشتر متغیر باشد. اغلب، بیماران ممکن است به‌طور همزمان دارای چندین فیبروم باشند، اما این توده‌ها می‌توانند به‌صورت منفرد نیز ظاهر شوند.

هیپرپلازی اندومتر (Endometrial hyperplasia) به رشد غیرطبیعی غدد اندومتر رحم به دلیل اثرات استروژن بدون تعادل پروژسترون اطلاق می‌شود. این وضعیت می‌تواند خوش‌خیم باشد یا به عنوان یک ضایعه پیش‌سرطانی اندومتر محسوب شود. نئوپلازی درون‌اپیتلیال اندومتر (Endometrial intraepithelial neoplasia - EIN) که نوعی از هیپرپلازی اندومتر است، پیش‌زمینه‌ای برای آدنوکارسینومای اندومتر به شمار می‌رود.

سندرم ادراری-تناسلی یائسگی (genitourinary syndrome of menopause) که شامل آتروفی ولووواژینال (vulvovaginal atrophy)، آتروفی واژن (vaginal atrophy)، واژینیت آتروفیک (atrophic vaginitis) و آتروفی ادراری-تناسلی (urogenital atrophy) می‌شود، به کاهش سطح استروژن مرتبط است. بنابراین، این سندرم معمولاً زنان یائسه یا پس از یائسگی را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در زنانی که پیش از یائسگی هستند و دارای سطح استروژن سیستمیک پایین به دلیل وضعیت پس از زایمان، شیردهی یا مصرف داروهای ضد استروژن (antiestrogenic drugs) هستند نیز رخ دهد. شیوع این سندرم در زنان پیش از یائسگی کمتر از ۳ درصد است و پس از سه سال از یائسگی به ۴۷ درصد افزایش می‌یابد. علائم این سندرم به ندرت خطرناک هستند، اما بر کیفیت زندگی بسیاری از بیماران تأثیر می‌گذارند.

پولیپ آندومتر (Endometrial Polyp) یک رشد غیرطبیعی از بافت آندومتر به داخل حفره رحم است. پولیپ‌ها یکی از علل شایع خونریزی غیرطبیعی رحمی (AUB) هستند و باید در تشخیص‌های افتراقی در بررسی بیمارانی با قاعدگی سنگین یا نامنظم در نظر گرفته شوند.

هموروئید (Hemorrhoids) به اتساع وریدهای بین مخاط مقعد و اسفنکتر داخلی مقعد گفته می‌شود. هموروئید بخشی طبیعی از آناتومی مقعد است و حضور آن‌ها لزوماً با بروز علائم همراه نیست. هموروئیدهای داخلی بالای خط دندانه‌ای (Dentate Line) و هموروئیدهای خارجی پایین این خط ایجاد می‌شوند. هموروئیدهای ترکیبی (Mixed Hemorrhoids) هر دو ناحیه را دربرمی‌گیرند.

برای بیمارانی که مشکوک به عفونت ادراری (UTI) و سپسیس (urosepsis) هستند، باید فوراً پروتکل‌های مربوط به سپسیس فعال شود. برای اطلاعات بیشتر به مدیریت سپسیس باکتریایی (bacterial sepsis) مراجعه کنید.

نفرولیتیازیس (Nephrolithiasis) یا سنگ کلیه، یک مشکل شایع است که تقریباً 1% از بستری‌های بیمارستانی در ایالات متحده را تشکیل می‌دهد و سالانه 2 میلیارد دلار برای سیستم بهداشت و درمان هزینه دارد. خطر عمر برای بروز سنگ در مردان به حدود 11% و در زنان به 7% می‌رسد. اگرچه مردان همچنان در مقایسه با زنان در معرض خطر بیشتری قرار دارند (1.5 تا 2 برابر بیشتر در مردان)، اپیدمیولوژی تشکیل سنگ در ایالات متحده در حال تغییر است و شیوع آن در زنان با نرخ سریعتری نسبت به مردان در حال افزایش است. با در نظر گرفتن جمعیت به‌عنوان یک کل، میزان بروز سالانه بیماری سنگ تقریباً دو برابر شده است، از 54.2 در هر 100000 نفر در سال 1965 به 114.3 در هر 100000 نفر در سال 2005. نرخ بازگشت سنگ‌ها متفاوت است، اما تخمین زده می‌شود که تقریباً 10% از بیماران در طول 2 سال، 20% در 5 سال، 31% در 10 سال و 39% در 15 سال سنگ‌های علامت‌دار دیگری داشته باشند. بیماران با سابقه خانوادگی نفرولیتیازیس و سنگ‌های اسید اوریک به نظر می‌رسد در معرض خطر بیشتری برای بروز وقایع علامت‌دار بعدی باشند.